25-11-2013

Het was weer een bijzonder wandeling vandaag. Iets na negen uur ben ik vertrokken. Gisteren had ik al een stukje door de blauwe zone van een militair oefenterrein gelopen. Vandaag waren de bordjes omgedraaid en mocht ik de blauwe en rode zone niet betreden. Dan er maar omheen. Bij de blauwe zone betekende het dat ik het pad dat ik gisteren al twee keer gelopen had nu nog een keer over moest, maar nu de andere kant op. Helemaal niet erg, want het liep door een heel mooie vallei, die in het voorjaar nog mooier moet zijn, want dan staat hij vol met wilde narcissen. Rond de blauwe zone lopen duurde iets langer dan ik gedacht had, maar niet onrustbarend, dus begon ik daarna met de rode zone. Dit leek heel voorspoedig te gaan, want aan de buitenkant van het verboden gebied liep een tankbaan, een mooie kaarsrechte betonweg waarvan ik een mooi uitzicht had op de vallei waar opviel dat de weilanden door heggen gescheiden waren. Een apart gezicht. Wat mij verontrustte was dat ik geweervuur hoorde, maar niet uit de rode zone maar verder weg. Toen ik aan het eind van de rode zone was, bleek hoe dat kon. De blauw en rode zones vormden maar een deel van een oefenterrein, de zones mag je in als er geen oefeningen zijn, bij de rest van het terrein staan altijd bordjes “militair gebied, verboden toegang”. Het was geen klein oefenterrein. Na een uur kwam ik bij een dorpje, daar in een café een bakkie gedaan en ik dacht om daarna bij de bakker broodjes te kopen, maar ik kwam geen bakker meer tegen. Na het dorp heb ik nog anderhalf uur langs het oefenterrein gelopen. Het was 4 uur en het begon al wat te schemeren en ik was hemelsbreed nog meer dan 10 Km van mijn auto vandaan. In eerste instantie ben ik maar niet het bos ingegaan, maar heb ik de weg gevolgd, dan wist ik zeker dat ik goed uitkwam. Toen ik het eerste Duitse dorpje bereikte ben ik een fietsroute gaan volgen. Dat ging al snel fout, de weg splitste zich in tweeën en ik ging rechtdoor. Na een kilometer kwam ik erachter dat de route linksaf was gegaan, ik moest dus terug. Daarna ging het volgen van de route goed, alleen ging hij dwars door het bos en het werd steeds donkerder. Het laatste stuk heb ik mijn telefoon gebruikt om de weg een beetje te verlichten. Tot slot brak er toen ik op enkele honderden meters van mijn auto verwijderd was nog even een flinke, natte, sneeuwbui los. Ik was dan ook heel blij toen ik bij mijn auto terug was. Het was kwart voor zeven, dus werd het vandaag wel een hele late lunch.