Bevolkingsonderzoek darmkanker

 In dit blog publiceer ik normaal mijn reisdagboek, maar dit keer is het wel een heel bijzonder reis.

Het begon eind september, ik kwam terug van een mooie wandeling en keek even in mijn postvak met de verwachting dat die, zoals tegenwoordig meestal, leeg zou zijn. Dit keer niet, er zat een grote paarse plastic enveloppe in waarop stond dat het voor het bevolkingsonderzoek darmkanker was. In de lift naar boven stond ik te denken dat ik daar toch pas nog aan meegedaan had. Dat dacht ik nog steeds toen ik de enveloppe had opengemaakt en er een testkit in bleek te zitten. Toen heb ik eerst nog even verder nagedacht, ik ben 57, het bevolkingsonderzoek is vanaf 55 en tweejaarlijks, dus het is logisch dat ik weer aan de beurt ben.

De instructie van de testkit heb ik gelezen en vervolgens heb ik hem even weg moeten leggen, want je mag hem niet vlak voor het weekend opsturen. Op maandag heb ik het alsnog gedaan. Gezorgd dat mijn ontlasting niet met water of urine in aanraking kwam, er met het stokje in geprikt en en dat stokje in het buisje geschroefd. Diezelfde dag nog heb ik het op de post gedaan. Het ging snel, want al na een klein aantal dagen kreeg ik opnieuw post van het RIVM. Toen ik die uit de brievenbus haalde schrok ik een beetje, door de enveloppe heen voelde ik dat er een folder bij was en twee jaar geleden had ik volgens mij alleen een brief gehad. Mijn vrees was terecht, want in de enveloppe zat naast een folder een brief met de melding dat er bloed in mijn ontlasting aangetroffen was. De folder stelde mij wel wat gerust, want daarin werd uitgelegd dat er in 23% van dit soort gevallen er niets aan de hand is, er in 69% van de gevallen sprake is van poliepen, die ze makkelijk weg kunnen halen en slechts in 8% er sprake is van darmkanker.

Om vast te stellen tot welk van die categorieën ik hoorde moest er een darmonderzoek plaatsvinden. Er was al een afspraak voor mij ingepland bij DC Klinieken, aan de voet van de Erasmusbrug.
De eerste afspraak was een intake, er werd verteld wat ik van het onderzoek mocht verwachten en hoe ik me erop moest voorbereiden. Gebruikelijk is dat je een roesje krijg bij zo'n onderzoek, maar het mocht ook zonder. Omdat ik een voorkeur heb om zo min mogelijk medicijnen te gebruiken, heb ik voor het laatste gekozen, met als bijkomend voordeel dat ik na het onderzoek zelfstandig naar huis kon.

Drie dagen voor het onderzoek moest ik op dieet, wat neerkwam op zo min mogelijk vezels en vet. Daar was ik niet blij mee, want ik eet normaal nogal vezelrijk en dat vind ik lekker. De dag voor het onderzoek werd het dieet nog strenger, mijn diner bestond uit slechts een kop heldere bouillon en een soort van shake met laxeermiddel. De volgende ochtend moest ik om 4 uur opstaan om opnieuw zo'n shake te drinken. Nadat ik die op had en mijn darmen geleegd had ben ik nog maar even onder de wol gekropen.
Op de fiets ben ik naar de kliniek gegaan, een bed gekregen, een operatiehemd aangedaan en vervolgens even gewacht tot ik naar de behandelkamer gereden werd. Op de operatietafel moest ik op mijn zij gaan liggen en toen werd de endoscoop, een soort van dunne tuinslang, in mijn aars geduwd. Niet aangenaam, maar het deed nauwelijks pijn. Het voordeel van dat ik geen roesje had, was dat ik op de monitor alles precies kon volgen. Best interessant om jezelf een keer van binnen te bekijken. Ze kwamen een drietal poliepen tegen, die zien er uit als een soort van wratjes. Die hebben ze direct weggehaald. Uit de endoscoop kwam daarvoor een soort lasso die ze eromheen legde en aantrokken. Vervolgens zag ik wat bloed, maar ik voelde er niets van.
Ze waren bijna weer bij het einde toen er op de monitor een vreemd uitziende bloederig plek verscheen. De stemmen om mij heen werden wat zachter, dus had ik direct door dat dat niet goed was. Uit de endoscoop kwam nu een tangetje waarmee ze een paar hapjes uit de plek namen.
Kort daarna was het onderzoek voltooid en werd ik teruggebracht naar de zaal waar ik een beschuitje en en kop koffie kreeg. De chirurg kwam langs en bevestigde mijn vermoeden dat de bloedige plek waarschijnlijk een tumor was. Die zou operatief moeten worden verwijderd. Voor dat vervolgtraject werd ik verwezen naar het IJssellandziekenhuis, waar ze al afspraak voor me hadden gemaakt.

Die afspraak was de eerste in een hele rij, waarin mij informatie werd verstrekt en onderzoeken werden gedaan. Uit het bloedonderzoek en de CT-scan bleek dat de tumor weliswaar door de darmwand heen was gegroeid maar in het vetweefsel daarachter was gesmoord en dat er geen uitzaaiingen waren geconstateerd. Wat een slecht nieuws gesprek had kunnen zijn verliet ik dus met een goed gevoel. Het was de tweede helft van november en op mijn vraag wanneer de operatie plaats zou gaan vinden kreeg ik te horen dat dat nog niet bekend was, maar dat er voor corona een week of vijf voor stond. Dat zou ergens rond Kerstmis zijn, dus rekende ik op begin januari.
Het viel mee, een paar dagen later werd ik door de planning van het ziekenhuis gebeld dat ik op 2 december geopereerd zou worden.

Nuchter en toch wat gespannen ben ik die woensdag op de metro gestapt en naar het ziekenhuis gegaan. Daar kreeg ik een bed en een kast toegewezen en aan het eind van de ochtend werd ik op dat bed naar de operatiekamer gebracht. Kort nadat ik op de operatietafel was gaan liggen viel ik in slaap en daarna werd ik weer rustig wakker in de uitslaapkamer. Toen ik goed wakker was kreeg ik een perenijsje en merkte ik dat de operatie blijkbaar goed was gegaan, want er was een kans dat ik een stoma zou krijgen en die had ik niet. Later kwam de chirurg langs en die bevestigde dat de operatie goed was gegaan. Via wat kleine sneetjes, een kijkoperatie, had hij de dikke darm losgemaakt van het omliggende weefsel, het stuk met de tumor eruit gesneden en de resterende stukken weer aan elkaar gezet. Via een soort van keizersnede heeft hij het losgesneden stuk darm uit mijn buik gehaald.

De daarop volgende dagen realiseerde ik me pas hoe ingrijpend de operatie was geweest. Uiteindelijk ben ik vijf nachten in het ziekenhuis gebleven, met ups en downs. Gelukkig had ik weinig pijn, de morfinepomp die ik had heb ik nauwelijks gebruikt. Wat ik het meest vervelende vond was mijn gebrek aan eetlust. De diners zagen er smakelijk uit en waren dat ook, maar na een paar happen had ik er genoeg van.
Toen ik eenmaal thuis was werd het steeds beter, maar het duurde nog ruim een week voordat mijn eetlust weer normaal was. Op dat moment kon ik een half uurtje wandelen, maar was dan doodop als ik weer thuis kwam. Nu, weer een week later, houd ik het een uurtje vol, maar voordat ik helemaal weer fit ben gaat nog een flinke tijd duren.

Precies twee weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis, mocht ik terugkomen bij de chirurg. Mijn herstel en de genezing van de wonden gaat voorspoedig. Wat minder was de uitkomst van het laboratoriumonderzoek, de tumor was relatief groot en het merendeel van de lymfeklieren eromheen, die ze ook weggehaald hadden, bleek erdoor aangetast. Een gebied ruim rond de tumor is verwijderd en de verwachting is dat daarmee ook alle kankercellen mijn lichaam uit zijn. Zekerheid is er echter niet, daarom heb ik gekozen om de mij aangeboden chemotherapie te volgen. Dat wordt de komende 3 maanden flink afzien, maar het zorgt er wel voor dat de kans dat het terugkomt aanzienlijk kleiner wordt.